Doszliśmy do momentu, w którym nawet prości ludzie, nie znający się na kwestiach doktrynalnych, rozumieją, że mamy papieża niekatolika, przynajmniej w ścisłym tego słowa znaczeniu. Stwarza to pewne problemy natury kanonicznej, niebagatelne, których rozwiązanie nie leży w naszej gestii, ale które prędzej czy później będą musiały zostać podjęte.
Mamy do czynienia z wielkim spiskiem. Jednakże, zahipnotyzowani przez media, trwamy przekonaniu, że ta poważniejsza grypa to pandemiczna zaraza.
Spisek wymagał długich przygotowań i współpracy systemu opieki zdrowotnej, rządów i mediów.
Należą do niego Gatesowie, Soros, ale także Światowe Forum Ekonomiczne, WHO, Komisja Trójstronna, Grupą Bilderberg i Rada ds. Inkluzywnego Kapitalizmu, a także Joge Mario Bergoglio.
Celem jest Wielki Reset, czyli zejście ze świata opartego na cywilizacji grecko-rzymskiej i chrześcijaństwie do świata bez duszy, bez korzeni, bez ideałów. Jedynym ratunkiem jest powrót do wiary, czystej, pełnej, bez kompromisów z mentalnością świata.
Trump jest przeszkodą dla Wielkiego Resetu. Chiny były zamieszane w abdykację Benedykta XVI. Zmuszą także Bergoglio do abdykacji i przekształcą Watykan w dom papieży emerytów. Jeśli zakotwiczymy się w skale Kościoła, nie damy się zwieść fałszywym chrystusom i fałszywym prorokom, Pan da nam ujrzeć klęskę tego ataku dzieci ciemności na Boga i ludzi.
„Głęboki kościół” to kościelna wersja „głębokiego państwa”. Wyobraźmy sobie tych samych ludzi, z tymi samymi wadami, uwikłanych w tą samą sieć intryg i szantaży, którzy zamiast garniturów i krawatów noszą rzymskie koloratki i pierścienie święceń biskupich.
Przedstawiam swój subiektywny zestaw lektur, który pomógł mi osobiście zrozumieć co właściwie wydarzyło się i dalej dzieje się w Kościele.
Antykościół przesłania prawdziwy Kościół, współpracując z masonerią w ustanowieniu Nowego Porządku Świata. Infiltrując Sobór dokonał on zmiany paradygmatu, zawierając sojusz ze światem i tworząc ideologiczną podstawę Nowego Porządku. Nową religię legitymizują konserwatywni katolicy, którzy mimowolnie działają na korzyść rewolucjonistów. Konieczne więc jest odrzucenie Soboru i powrót to tego co Kościół robił zawsze – postawienia w centrum Chrystusa, zamiast człowieka.
Trudno doszukać się faktycznych korzyści płynących z przyjmowania Komunii św. na rękę. Obecna jej forma pochodzi raczej z reformacji niż ze starożytności. Trudno znaleźć oficjalne dokumenty papieskie ustanawiające tę praktykę. Przeciwnie, przez wieki Kościół otaczał Eucharystię najwyższą czcią, łącznie z jej najmniejszymi cząsteczkami. Polacy ugięli się dopiero w 2020 r. w wyniku lęku przed zachorowaniem na COVID-19 i zapewnień ze strony biskupów i proboszczów, że w nowej praktyce nie ma nic złego.
Publiczny kult bogini Pachamamy w bazylice Św. Piotra wzbudził zapewne wśród wielu katolików zgorszenie lub co najmniej zdziwienie. Słyszymy też często tłumaczenia… że to ten dziwny latynoski papież, którego nie rozumiemy i że właściwie nic się takiego nie stało. Powstaje jednak pytanie: czy faktycznie to tylko „sposób bycia” papieża Franciszka, czy też mamy do czynienia z czymś głębszym. Poniżej starałem się przedstawić argumenty potwierdzające tę drugą, bardziej pesymistyczną tezę. Papież Franciszek nie jest dziwnym wyjątkiem, ale realizatorem i kontynuatorem reformatorskich trendów, które zapoczątkował Sobór Watykański II.
Spróbujmy więc zarysować trendy ideowe, które doprowadziły Kościół do Pachamamy.
W powszechnym przekonaniu, to co odróżnia wiarę katolików przedsoborowych od tej, wyznawanej obecnie przez większość katolików posoborowych (neokatolików) jest raczej „forma” niż „treść”. Inna jest liturgia, język… jednak dogmaty wiary pozostają niezmienne.
Poniższe zestawienie pokazuje, że jednak zmieniła się również treść… i to w sposób istotny! W niektórych wypadkach to, co wcześniej było jednoznacznie potępiane, dziś jest uznawane jako akceptowalne lub wręcz oczywiste. Zupełnie nie zdajemy sobie sprawy z tego, że dwutysiącletnia tradycja Kościoła wykształciła pogląd nie zawsze zgodny z tym, w co teraz powszechnie wierzymy i czego naucza współczesny Kościół.
Kościół to jeden z ważniejszych aspektów mojego życia. To On uformował moją wiarę, która równocześnie stała się fundamentem mojego światopoglądu. W Kościele formowałem się, otrzymywałem sakramenty, w tym sakrament małżeństwa. W Kościele staram się wychować dzieci. Tu również przeżyłem wiele doświadczeń wspólnoty, począwszy od spotkań w duchu Taizé poprzez spotkania Odnowy w Duchu Świętym, Wspólnotę Życia Chrześcijańskiego (CLC), Franciszkańską Wspólnotę Rodzin czy wreszcie Equipes Notre-Dame.